फेरि याद आउनु भएछ...!

फेरि याद आउनु भएछ...!

मेरो केही पलको खुशी भङ्ग पारेर, सम्पूर्ण हासोलाई सन्नाटामा परिवर्तन गर्दै । बोल्दै नबोली, ढकढक नगरि मेरो मुटुमा प्रवेश गर्यो ।

यादहरुकै स्वागतमा आँखाले अबिरल आँसु बगायो । हातखुट्टा लल्याकलुलुक बने । होश गुमायो मस्तिष्कले पनि । म कहाँ छु, के गर्दैछु सबै बिर्सिएँ ।

मष्तिष्कको स्मृति एल्बममा अचानक एउटा चलचित्र चल्न थाल्यो । उनी...!

तिनै आँखाहरू, तिनै मुस्कान, तिनै साना साना पलहरू, जसले कहिल्यै नमेटिने छाप छोडेका थिए मेरो आत्मामा ।

मेरो मनले प्रश्न गर्यो किन फेरि आयौ?"

तर जवाफ थिएन, थियो त केवल भूतकालका तस्बिरहरू, जसले वर्तमानलाई बिझाइरहेका थिए ।

साँझ पर्न लागेको थियो, बिस्तारै बादलहरू गुलाबी र सुनौलो रंगमा ढल्दै थिए । सहरको चहलपहल केही मत्थर हुँदै थियो, मानिसहरू आ-आफ्नो गन्तव्यतिर लागिरहेका थिए । सडक छेउको क्याफेमा एक कप कफीको न्यानोपन सँगै म एक्लै बसिरहेको थिएँ । तर, एक्लोपन त्यति साधारण थिएन, त्यो त एउटा अभिशाप जस्तो थियो, जुन मसँग लुकेर बस्ने गर्छ ।

समय बित्दै गयो, बाहिर हेर्दै गर्दा, कुनै बेला हामी संगै हिँड्ने ती बाटोहरू याद आयो । त्यो क्याफे जहाँ हामीले पहिलो पटक हात समातेका थियौँ, त्यो चोक जहाँ उनि अलिकति रिसाएर मलाई छोडेर गएकी थिइन्, तर केही मिनेटमै फर्किएर मेरो काखमा अँगालो मारेकी थिइन् । मैले सम्झिएँ आखिर कति साना साना क्षणहरू संचित भएर एउटा विशाल स्मृतिको महासागर बनेको थियो ! तर, आज त्यो महासागरमा म मात्रै थिएँ। उनी कतै हराई सकेको थिइनन् । केवल उनको सम्झना मात्र मसँग थियो ।

मैले धेरै पटक आफूलाई सम्झाएँ, "अब ती कुरा सम्झेर के फाइदा? समय बगेको छ, जिन्दगी अघि बढाउनु पर्छ !" तर, मन बुझाउन गाह्रो हुन्थ्यो ।

कहिलेकाहीं लाग्थ्यो, यदि ती दिनहरू पुनः फर्किन सक्थे भने कस्तो हुन्थ्यो? यदि समयको चक्रलाई उल्ट्याएर ती क्षणहरू फेरि जिउन पाइन्थ्यो भने म के गर्थे? के फेरि उसैगरी माया गर्थे? कि, केही फरक हुन्थ्यो? तर वास्तविकता त यथार्थ नै हो।

बितेका पलहरू फर्किंदैनन्, सम्झनाहरू त केवल यातनाका घाउ बनेर बाँकी रहन्छन् ।

उनको उपस्थितिले मेरा दिनहरू उज्यालो बनाएको थियो । उनको मायाले मेरा भावनाहरू सुगन्धित तुल्याएको थियो ।

तर, एक्कासी ती सबै हराए ।

के मैले उनलाई गुमाएँ?

कि, उनले मलाई छोडिन्?

उत्तर मसँग छैन ।

यति थाहा छ।

हामी अब पहिले जस्तै छैनौँ ।

साँच्चै, कतिपय सम्बन्धहरू अधुरै रहन्छन् । तर, अधुरो छोड्ने

थियो, जसको कुनै पूर्णविराम कहिल्यै लागेन ।

मनसायले होइन, परिस्थिति नै त्यस्तो बन्छ । हाम्रो सम्बन्ध पनि त्यस्तै आज धेरै समयपछि फेरी ती यादहरूले मनमा हुरी ल्याए । म सम्झनाको जालोमा अल्झिएँ, जहाँबाट उम्किन गाह्रो थियो ।

कसरी सम्झनाहरू यति बलिया हुन्छन् ?

कसरी कुनै मान्छेले अर्को मान्छेको आत्मा नै कब्जा गर्न सक्छ?

मनले बारम्बार सोध्यो

"के तिमी अझै उनलाई प्रेम गर्छौं?"

तर, यसको उत्तर दिन म असमर्थ थिएँ ।

किनकि प्रेम केवल वर्तमानको विषय होइन, त्यो एक अनुभूति हो, जसले समय, दूरी, सबै पार गर्न सक्छ ।

कहिलेकाहीँ लाग्छ, सम्झनाहरू बोक्ने क्षमता मानिसलाई नदिएको

भए कस्तो हुन्थ्यो?

यदि भूतकाल मेटेर नया क्यानभासमा जीवन कोर्न पाइने भए कस्तो हुन्थ्यो ?

शायद त्यसो भएको भए जीवनको अर्थ नै हराउँथ्यो ।

किनभने दुखद यादहरू बिना, सुखद क्षणहरूको मूल्य बुझ्न कहाँ सकिन्थ्यो र?

यो सहरमा,

रात पर्न लागेको छ ।

सहरका बत्तीहरू बल्न थालेका छन् ।

क्याफे सुनसान हुँदै गएको छ ।

म उठ्छु, आफूलाई सम्हाल्न खोज्छु ।

तर, भित्रभित्रै अझै चिच्याइरहेको छु

" फेरि याद आउनु भएछ...!"